• Begin jaren 90 was het net als bij andere verenigingen, erg onrustig bij ZCFC.

    Door tegenvallende resultaten was de hoofdtrainer van ZCFC het ontslag aangezegd en ook in ons bestuur rommelde het, mede ingegeven door een behoorlijk groot financieel verlies waarop afgestevend werd.

    Voor de A-selectie werd een tussenpaus benoemd maar uiteraard moest ZCFC voor het nieuwe seizoen

    op zoek naar een hoofdtrainer.

     

    Bij een andere Zaanse voetbalvereniging werd de hoofdtrainer, ene van Meeteren, verantwoordelijk gehouden voor een rel om witte voetbalbroekjes (het tenue moest lijken op dat van AC Milan) en ook

    de laan uitgestuurd.

    Samen met Dirk had ik gesprekken met sollicitanten maar we hadden er beiden niet het juiste gevoel

    bij gekregen, dat daar nu onze gewenste droom kandidaat tussen zat

    We spraken of dat Dirk contact op zou nemen met Ben en zo geschiede.

     

    Het telefoongesprek was niet bepaald positief, Ben had absoluut geen zin om een sollicitatiebrief te

    schrijven en te versturen, laat staan op gesprek te komen.

    Uiteindelijk na lang aandringen volgde er toch een gesprek die van 2 kanten goed viel en dus kon

    het bestuur melding maken van het feit dat Ben van Meeteren met ingang van het nieuwe seizoen,

    de nieuwe hoofdtrainer zou gaan worden van de A-selectie van ZCFC.

     

    Een hoofdtrainerschap wat 3 jaar heeft mogen duren en waarin Ben samen met elftalleider Rinus Segveld,

    erin slaagde de rust binnen de selectie te krijgen en een veel prestatiegerichter klimaat te creëren.

     

    In zijn laatste 2 seizoenen als hoofdtrainer van ZCFC werd er gestreden om promotie van de 4e naar de 3e klasse maar tot twee keer toe lukte dat telkens net niet omdat EVC met een messcherpe en goalgerichte spits “Boes” net wat meer ballen in het netje schoot, maar spektakel was het wel.

    Ook memorabel is toch wel dat ZCFC met 3 bussen vol jeugdspelers naar de velden van Rood-Wit Amsterdam vertrok om een beslissingswedstrijd te spelen nadat in de dagen voorafgaand aan deze beslissingswedstrijd buiten voor de kantine spandoeken waren gemaakt waar ook Ben aan mee had geholpen.

    Rondom het veld was het merendeel ZCFC-supporter, jong en oud, en er waren erbij die 7 rondjes om het veld liepen om zo als een soort “Bijbelverhaal”, de muur van EVC te slechten.

    Helaas, het mocht niet baten, EVC promoveerde.

     

    Dat Ben ook niet altijd de makkelijkste was, daar kwamen wij achter toen wij als bestuur tegen zijn

    wensen en instructies ingingen.

    Als bestuur hadden we een prima relatie met buurclub PSCK en toen er tussen beide besturen een oefenwedstrijd op het toenmalige scheidrechterveld was afgesproken, bleek dat Ben daar faliekant tegen was, mede met het oog op mogelijke blessures.

    Toch werd door ons de wedstrijd doorgedrukt omdat een afspraak nou eenmaal een afspraak is.

    Zeker 2 weken lang heeft hij Dirk en mij ontweken of we kregen een cynische sneer van hem.

    Uiteindelijk gaf hij toe dat hij begreep dat het een afspraak was maar we moesten niet denken dat dit

    zonder overleg met hem nog een keer zou gebeuren…. De vrede was echter wel weer getekend. 

     

    Wat ik nog steeds voor hem en zijn team ongelooflijk jammer vind is dat het hem in zijn 3-jarig hoofdtrainerschap niet gegund is geweest, met ZCFC te promoveren hoewel we er zo dichtbij zaten….

    Het was hem, Rinus en de jongens meer dan gegund en terug in de kantine werden zij als helden

    onthaald en getrakteerd op een langdurig applaus…. Want ook dat is ZCFC!

     

    Ben was inmiddels wel een supporter geworden van het Zaans Oranje en bezocht van tijd tot tijd de wedstrijden op ons complex, ook om even bij te praten met de ZCFC-ers van toen of hij trad aan als gelegenheidstrainer van oud-ZCFC bij een nieuwjaarwedstrijd.

     

    Naarmate de jaren verstreken en de jaren gingen tellen nam de frequentie van zijn bezoekjes wel af

    ook omdat lichamelijke problemen een en ander in de weg stonden.

    Soms ging hij nog samen met zoon Marco naar de wedstrijden van een ander oranje maar dan uit Volendam.

    Ben was een absolute liefhebber die zoveel liefde had voor het voetbal en ook had gekregen voor ZCFC.

     

    Op 27 maart 2025 is Ben van Meeteren op 85-jarige leeftijd overleden en het was mooi om te zien dat er

    veel ZCFC-ers waren die afscheid kwamen nemen van een markante trainer die de oranjekleur van ZCFC

    in zijn hart had gesloten en zoveel vrienden binnen de club had gemaakt.

     

    Wij wensen zijn vrouw, kinderen, schoonkinderen en kleinkinderen alle kracht toe en zijn dankbaar voor

    wat hij voor ZCFC in een prachtige periode heeft betekend.

     

    André de Boorder

    (oud-voorzitter)